Skip to content

Terapia metodą Vojty

Metoda neurofizjologiczna, globalne kompleksy ruchowe, rehabilitacja dzieci. Została opracowana przez czeskiego neurologa dziecięcego – Vacława Vojtę. Rozwój ruchowy człowieka następuje według zaprogramowanego genetycznie schematu. Jeżeli w ośrodkowym układzie nerwowym pojawi się przeszkoda, dziecko nie może czerpać informacji z programu rozwoju ruchowego i rozwoju mechanizmów kontroli postawy, które są tam zakodowane. Rozwój dziecka następuje wraz ze zwiększającym się zainteresowaniem światem i rozwojem bodźców wzrokowych. Chęć poznania otoczenia u dzieci z nieprawidłowym napięciem mięśniowym i przetrwałe odruchy prymitywne powodują, że zaczyna posługiwać się ono zastępczymi wzorcami ruchowymi tzw. patologicznymi. W takim wypadku potrzebne jest wsparcie terapeutyczne. Terapeuta ocenia motorykę dziecka, a następnie ustala program leczenia we współpracy z lekarzem. Dziecko zostaje ustawione w pozycji aktywującej (na plecach, boku lub brzuchu) a następnie uciska określone miejsca tzw. Strefy wyzwalania, powodując powstanie u dziecka globalnych kompleksów ruchowych ( odruchowego obrotu i odruchowego pełzania). Podczas drażnienia stref wyzwalania aktywowany zostaje ośrodkowy układ nerwowy i zbudowane zostają nowe połączenia nerwowe (torowanie). Kluczem do powodzenia rehabilitacji metodą Vojty są RODZICE, którzy zostają poinstruowani przez terapeutę i w sposób systematyczny prowadzą terapię w domu. Ważne jest aby rehabilitacja została podjęta jak najwcześniej. Wiąże się to z największą plastycznością ośrodkowego układu nerwowego w pierwszym roku życia.

Metoda Vojty – wskazania:

  • zaburzenie ośrodkowej koordynacji nerwowej (ZOKN)
  • asymetria w ułożeniu ciała,
  • opóźnienie rozwoju psychoruchowego,
  • mózgowe porażenie dziecięce,
  • przepuklina oponowo-rdzeniowa,
  • okołoporodowe uszkodzenie splotu ramiennego oraz inne uszkodzenia nerwów obwodowych,
  • kręcz szyi pochodzenia mięśniowego,
  • dysplazja stawu biodrowego,
  • miopatie,
  • artrogrypoza.

Metodę można stosować także u starszych dzieci i dorosłych najczęściej w:

  • wadach postawy (skolioza, hiperlordoza, hiperkifoza),
  • nabytym uszkodzeniu mózgu, rdzenia kręgowego,
  • stwardnieniu rozsianym,
  • zespołach bólowych kręgosłupa,
  • innych zaburzeniach czynnościowych w narządzie ruchu.